#220 Ποδηλατώντας ξανά στην Αθήνα

“Έκρηξη σημειώθηκε στο πολιτικό γραφείο του Κώστα Σημίτη στην Ακαδημίας”. Ωραία το μετέφερα, τέλος. Πάμε τώρα σε κάτι που αξίζει τον χρόνο σας και τα ματάκια σας. Οι προεκλογικού ενδιαφέροντος εκρήξεις σε γραφεία παρασιτικών πολιτικών δεινοσαύρων δεν αξίζουν πάνω από ένα τίτλο, σωστά; 

Οι 290 περίπου πιστοί αναγνώστες αυτού του ιστολογίου θα παρατηρήσατε τελευταία ότι του έχω ρίξει λίγο freon – ντροπή μου γιατί οι χλωροφθοράνθρακες διακορεύουν την πολύτιμη και προστατευτική για το δέρμα μας στιβάδα του όζοντος. Θα με κράξουν και οι πρώην σύντροφοι για έγκλημα κατά της ανώτερης ατμόσφαιρας. Δικαιολογίες σαφώς δεν υπάρχουν όταν παραμελείς το δικτυακό σου (και κάθε άλλο) παιδί αλλά στην προκειμένη υπάρχουν δυο βασικοί λόγοι :

Ο 1ος είναι ότι ξανάρχισα, μετά από πάνω από 6 μήνες, να γράφω. Όχι να γράφω για την παλλακίδα μου την ιστολογαρθρογραφία αλλά για την πραγματική μου ερωμένη, την λογοτεχνία. Που στοχεύω κάποια στιγμή να γίνει και σύζηξ μου -έστω και part time- γιατί την απατώ συνεχώς με άλλες και μετά τα βράδυα μου παραπονιέται μες τις σκέψεις μου και σπαράζει η καρδιά μου. Και που να ζήλευε κιόλας..

Ο 2ος, που συνδυάζεται με τον 1ο γιατί μου αρέσει να γράφω πολύ έξω, είναι ότι ξανάρχισα να βγαίνω. Όχι 3-4 φορές τον μήνα όπως πριν αλλά καθημερινά. Και όχι μόνο να περπατώ και να βολτάρω με τα υποδειγματικά μας ΜΜΜ -έμαθα ότι παίζει να ξεπεράσουμε την Βομβάη στην παγκόσμια σχετική λίστα- αλλά και να ποδηλατίζομαι! Την τελευταία φορά που είχα κάνει ποδήλατο επιτρεπόταν μόνο στον ΗΣΑΠ. Προχθές έμαθα ότι επιτρέπεται και στο Μετρό πλέον, που σημαίνει ότι μπορώ να πάω σχεδόν παντού -πέραν της άκρως απόρρητης (γνωστής μόνο στην Mossad), ολοσχερώς ποδηλατόφοβης, και εγκληματικά αμελημένα κακοδοτράχηλης περιοχής που διαμένω- με αυτό!

Το ποδήλατο και γενικώς η χαλαρή σωματική άσκηση είναι ζωτικής σημασίας για μένα. Όχι γιατί συναγωνίζομαι τον Μπένι σε κυβικά εκατοστά, αλλά γιατί το καλοκαίρι είχα ένα θεματάκι με την υγεία μου που απαιτεί να περπατάω τουλάχιστον μισή ώρα καθημερινά. Ή να κολυμπάω/ ποδηλατίζομαι κάνα τέταρτο. Αυτό όμως δεν το τήρησα μετά το καλοκαίρι. Το ποδήλατο το ξεκίνησα πάλι πριν 3 μέρες.

Έχει σκουριάσει σε αρκετά σημεία, θέλει λίγη δουλίτσα. Τα φρένα του είναι ακόμη οκ. Τα ελαστικά του σαν καινούρια. Οι αράχνες είχαν στήσει ξέφρενο πάρτυ με τις ακτίνες των ελαστικών του. Αισθάνθηκα σαν να δολοφονούσα τον Spiderman, τον παιδικό μου ήρωα, όταν το καθάριζα. Θα μου πείτε ότι οι αράχνες πιάνουν στα δίχτυα τους κοριούς και τους κάνουν στον φούρνο με πατάτες. Σωστά. Αλλά δεν παύω να τις αγαπάω. Είναι τα πιο τίμια και πιο ορθολογικά πλάσματα στην φύση. Δεν παρασιτούν πάνω σε κανένα άλλο ζώο ή φυτό και δεν αποσπάνε από την φύση περισσότερα από αυτά που χρειάζονται για να επιζήσουν.

Είναι δηλαδή στο ακριβώς αντίπερα άκρο του υπερκαταναλωτικού πανίβλακα. Που καταναλώνει απλώς για να καταναλώνει. Για να παινεύεται ότι “πήρε τα πιο ακριβά φωτιστικά και πλακάκια που υπάρχουν στην αγορά” ενώ στο διπλανό του σπίτι πεθαίνουν κυριολεκτικά από την πείνα – ή έστω δεν έχουν ούτε για ένα καφέ να βγουν. Δυστυχώς ακόμη και τώρα παρατηρώ σε κάποιους την παλιά καραβλακώδη νοοτροπία “Βγάζω και ξοδεύω πολλά, άρα υπ άρχω”. Δηλαδή => Υπάρχω πολύ πάνω από εσένα που με ακούς, ταπεινό και ανάξιο σκουλήκι. Που σέρνεσαι στο χώμα αλλά δεν φτάνει αυτό, θέλω να σε κάνω να χωθείς και όλας μέσα.