#248 Η αποπλάνηση (μίνι διήγημα)

Έκλεισα το τηλέφωνο, τρεμάμενος.
Πέρασαν αρκετές ώρες και ακόμη ένοιωθα την φωνή της, την υγρή ανάσα της, τα παθιασμένα βογκητά της, τα ηδονικά γουργουρητά της, ζεστά μέσα στα αυτιά μου. Τα ένοιωθα να αντηχούν, να δονούνται κάπου βαθιά μέσα μου, σκοτεινά και ανεξερεύνητα για καιρό. Τι είχε συμβεί τελικά; Ποιος είχε αποπλανήσει ποιον; Ποιος ασέλγησε σε ποιον εδώ; Μου το ζήτησε εκείνη ναι. Αντιστάθηκα και ικέτευσε για αυτό.

Ώσπου λύγισα (καλά όχι ότι δεν ήθελα και εγώ…). Αλλά έχω περίπου τα διπλά της χρόνια στην πλάτη μου, υποτίθεται ότι εγώ είμαι ο υπεύθυνος. Δεν έχει σημασία ότι είναι ενήλικη. Είμαι ένα κλικ πριν τα σαράντα και αυτή γύρω στα είκοσι. Λέει ότι είναι 27 αλλά και εγώ τόσο έλεγα ότι είμαι στις ζουμερές σαραντάρες που κυνηγούσα με ερωτοντούφεκο στην ηλικία της. Ξέρω μικρή. Ξέρω.

Είχα καιρό να το νοιώσω αυτό, πολύ καιρό να κάνω κάτι όπως αυτό. Το πιπίνι λέει ότι του έχω πάρει τα μυαλά. Εγώ ακόμη βράχος του Γιβραλτάρ αλλά με κόβω αν συνεχίσουμε έτσι να ραγίζω και εγώ σιγά σιγά. Ευτυχώς δεν είναι τόσο μικρή όσο η Λολίτα του Ναμπόκωβ, άρα το “Αποπλάνηση #2” δεν θα χρειαστεί να το γράψω παρέα με τον Άκη και την Σταμάτη. Αλλά γιατί στο διάολο την είδα ξαφνικά μία μαλακότερη εκδοχή του Humbert Humbert; Τι κενά καλύπτω με αυτό; Υποψιάζομαι αρκετά , αλλά το ερώτημα είναι ένα : έχουν οι λόγοι καμία σημασία; Η μικρή αρχικά με πλεύρισε δειλά, ντροπαλά. Σταδιακά άρχισε να γίνεται όλο και πιο τολμηρή και να ανοίγεται περισσότερο. Και εγώ να δέχομαι τα περισσότερα ανοίγματα. Ώσπου χτες φτάσαμε μέχρι και στο τηλεφωνικό σεξ. Τι έπεται; Είμαι έτοιμος για αυτό που έπεται; Θέλω να προχωρήσω σε αυτό; Όχι δεν θέλω. Και ταυτόχρονα θέλω.

Δεν θέλω να την πληγώσω, οπότε καλό πιστεύω θα ήταν να κόψω κάθε επαφή και να κάτσω στα αυγά μου. Και αυτό θα την πληγώσει, αλλά η πληγή θα είναι αρκετά πιο επιφανειακή από αυτήν που θα υποστεί αν επενδύσει συναισθηματικά περισσότερο σε μένα. Παράλληλα όμως δεν θέλω να της κόψω τα φτερά. Ποιος ξέρει, ίσως φυτρώσουν ξανά και τα  δικά μου έτσι. Ίσως αυτός να είναι και ο μοναδικός λόγος που της “έκατσα”. Αλλά αναρωτιέμαι και πάλι : έχει σημασία;

Το βέβαιον είναι, πάντως, ότι δεν έχω κανενός είδους ενοχές ή ντροπή για όλο αυτό. Όχι ευτυχώς, σε αυτά τα δυο τοξικά συναισθηματικά δηλητήρια έχω πλέον αναπτύξει σημαντική ανοσία. Τις συνέπειες σκέφτομαι, απλώς, τόσο για εκείνη όσο και για μένα. Αυτές οι συνήθειες τείνουν να γίνονται εθιστικές. Να ασελγούν μέσα στο μυαλό σου, χαλαρά και ύπουλα, χωρίς να νοιώσεις το παραμικρό. Όλοι οι στοχασμοί μου, όλες οι σκέψεις μου περί ανηδονικής αγάπης πήγαν περίπατο για όσο κράτησε η καυτή συνομιλία μας. Μετά επέστρεψαν βέβαια. Αλλά παρέμεινα ίδιος; Δεν νοιώθω ίδιος. Βελτιώθηκα; Βελτιώθηκε; Δεν ξέρω. Νοιώθω σαν ένα φύλλο στο μέσο περίπου της ζωής του, αφημένο σε ένα δροσερό και ήρεμο ρυάκι, οδηγούμενο χαλαρά από το ρεύμα. Δεξιά και αριστερά στις όχθες βλέπω υπέροχα λουλούδια και φυτά κάθε χρώματος και σχήματος, όλο ζωή. Μα δεν μπορώ να τα φτάσω. Το ρεύμα με οδηγεί ευθεία μπροστά. Και μπροστά δεν βλέπω τίποτα. Άραγε αν υπάρχει καταρράκτης θα προλάβω να πιαστώ από καμία από τις κλιματαριές που απλώνονται προς τα μέσα;

© Νικόλαος Δ. Σκορδίλης

3 Αυγούστου 2012 , Πειραιάς